ضمیر سوم تو در پرده های خیال( منصور خورشیدی )

ضمیر سوم تو
در پرده های خیال
بال می زند در من

کسی پرواز می کند
با خنده های کال
میان دایره های لال

همین روز های مجهول
که در طول راه
عزیمت تن
عظیم می روید
میان هوا های هیچ

منصور خورشیدی

نویسنده : فرزاد میراحمدی
یک دایره به شعاع یک مکعب، یک قطعه ابر به ارتفاع زمهریر،
یک جمله به تصاعد سرود واکه های پنهان... ضمیر سوم تو
این بند را چگونه به تاویل می نشینید به ارتباط معانی ضمیر و سوم وتو
ضمیر سوم شخص اوست وتو ضمیر دوم شخص اما تو این توی معیار ضمایر نیست
انگار ضمیر هم ضمیر دستور زبان معیار نیست دوباره می خوانیم 
ضمیر یا درون یا سرشت این سرشت سوم تو پس باز می کنیم 
به خود آگاه و ناخود آگاه دو ضمیر اما ضمیر سوم کجاست حیران خلسه و خلوت 
دیدار برزخ غیاب و حضور میان بودن وشدن مابین آگاهی و رویا
پس قطعه حادث را باید دید با اصالت کوربینی یعنی نه باچشم زبان با قرائت های 
متکثر دیدار ذهن و.زبان و چشم حس؛ در پرده های خیال بال می زند 
درمن اینجا من یک پروار واژه ی بی ارجاع است در رجوع های متداول
پرده های خیال پرهای خیال پروانه های خیال و باز پرده ی خیال بال زدن
در این ابعاد به شکل نا متقارن یک نظمآشوب منجر می شود
لحظات عریان واژه به بستر تصاعد یک برجسته ی متمایل به زاویه های 
متکثر پیوند می خورد یک گستره ی وسیع تامل نه در تاویل شلایر ماخر 
جای می گیرد نه نگاه بارت به ارتفاع فرافکنی اش می رسد 
پس شالوده های زبان ریخت را بر نمی تابند و در ریخت تکثیر می شوند 
کسی پرواز می کند این نه آن من است نه تو نه سوم شخص حاضر ساکت کسی است 
واژه ی کسی حوزه ی متراکم تداعی رها را در این حیرت فراوانی وسعت
یک مساحت بیکران از شاید و اگرها به خواننده وامی گذرد، 
خنده ی کال یک خنده ی نا تمام یک خنده ی نابالغ در دایره های لال تنها باید
یه شکل پرسپکتیوهای لغزان دال های آویخته به یک هندسه ی رها به مسافت شعر
رفت چون دراین حوصله ی متن تعین ها برای نتیجه ها به سیالیت زبان و
اندیشه ختم می شوند در یک جریان لغزان مدلول های متصاعد روزهای مجهول
یعنی توقف زمان شاید ثانیه های کبیسه ی پاندول را دریک تاریک دراز
به جهل نور متهم کنند هوای هیچ صدای گوژ نهیلیسم نیست 
اساسا هوا صدایش را به پنهان سکوت سپرده است

فرزاد میراحمدی